Fouten in Mijnmuseum
De gepresenteerde geschiedenis hoeft niet waar te zijn, ze moet ‘verkocht’ kunnen worden.
Vandaag staat in De Limburger een artikel over de kritiek die een aantal historici, waaronder ik, heeft op de tentoonstelling van het Nederlands MijnMuseum (NMM). Ook zijn er reacties van de nieuwe directeur van het museum en van een lid van de raad van toezicht.
Het is vooral laatstgenoemde die de vrees van de historici bevestigt. Het NMM blijkt helemaal geen museum te zijn, maar een beleving. Waarvan? Veel wijst erop dat het gaat over het boek Het geluk van Limburg, geschreven door Marcia Luyten, een roman met karikaturale trekken als het gaat om het Limburgse mijnverleden. Weinig wat het mijnverleden betreft in dit boek is waar, maar het was genoeg om in 2016 de Brusseprijs te winnen en daarmee de beste Nederlandstalige journalistieke publicatie te zijn. De voormalige Mijnstreek en (de presentatie van) het mijnverleden plukken daar nu de wrange vruchten van.
In verband met auteursrechten kan ik het artikel hier helaas niet voor u plaatsen. Alleen met een abonnement op de krant is het te lezen. Hier de link naar het hele artikel.
https://www.limburger.nl/cnt/dmf20230130_97004957
Als u het leest heb ik nog een belangrijke zin, die in het uiteindelijke artikel helaas niet meer voorkomt:
Marcel Put: „We willen het museum niet omlaaghalen, we zijn heel blij dat het er is. Maar je moet je wel aan de feiten houden, anders krijg je geschiedvervalsing.”
Gezien de opmerking over 'feitelijkheden' uit de koker van het museum zelf, lijkt het NMM daar anders over te denken.
Wat vindt u ervan?
Zitten we, de historici, in een ivoren toren, is het muggenziften wat we doen of bent u het met ons eens? Wat is volgens u het verhaal dat het NMM vertelt? Leer je iets van een bezoek aan het NMM of is het nostalgie? Kunnen 'feitelijkheden' in een museum op de tweede plaats komen?
Deel Uw ervaringen en laat het me weten hoe U erover denkt!
Wordt vervolgd.
... en voor het overige wens ik dat de bontmantel in het Nederlands Mijnmuseum door de motten helemaal wordt opgevreten.
Marcel J.M. Put