In de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw was mijn vader voor zijn werk vaak buiten de provincie onderweg. Er waren nog niet zo veel doorgaande wegen en dus kwam hij regelmatig langs het nog steeds bestaande restaurant ‘De Lucht’, even ten noorden van Den Bosch. Daar, zo vertelde hij mij meer dan eens, zat bij de uitgang een papegaai. Steeds als iemand naar buiten liep riep hij de klant achterna: ‘Heb je wel betaald?’ met hilarische scenes tot gevolg. Of deze papegaai nog meer kon zeggen weet ik niet. Wel dat er in Heerlen ook vogels waren en zelfs nog zijn, die contact zoeken met de klanten. Vandaag, 27 maart 2023 is het precies 50 jaar geleden dat een ervan in Heerlen werd verwelkomd.
In 1973 kocht de familie Beckers een blauwvoorhoofd Amazonepapegaai voor in hun café aan het Emmaplein. Aanvankelijk wilde uitbater Vic Beckers een Afrikaanse grijze roodstaartpapegaai hebben, omdat die bekend staan als de beste praters. Maar de Helmondse vogelhandelaar Anton Amijs adviseerde hem een zuid amerikaanse papgeaai te kopen aangezien deze vriendelijker en aanhaliger zijn.
Het beestje kwam in de plaats van de Beo van Beckers, een Indisch imitatietalent, die 14 jaar lang vanuit zijn kooi in het hart van het café-restaurant zich met de gang van zaken bemoeide. Hij begroette gasten steevast met ‘Jongen, Jongen’ met als gevolg dat zij zich in allerlei bochten wrongen om te zien wie dat nu had gezegd. Ook floot hij regelmatig door de grootspraak van de duivenmelkers en jagers heen en kiende hij mee. De enige die hij niet mocht was Fifi, het keffende teckeltje van chef-kok Jan van Deurzen. De dochters van kastelein Vic Beckers, José, Jeannie en Hennie waren daarentegen zijn favorieten.
Eind oktober 1972 leek het alsof de beo verkouden was. Hij had een loopneus/snavel en was erg rillerig. Op 3 november was hij zo ziek dat hij naar huize Beckers werd gebracht en een warm plekje kreeg en met lekkere hapjes werd vertroeteld. Het mocht niet baten. Op 15 november overleed de Beo van Beckers. De gezellig koutende vogel liet een trieste leegte achter. Niet alleen in het café, maar vooral ook bij de familie Beckers en hun gasten.

Hoe het de papegaai is vergaan is mij onbekend. Vijf jaar na zijn komst werd café Beckers café Bracke. Ik kan me niet herinneren daar in de beginjaren een papegaai te hebben gezien of gehoord. De zorg van het beestje was aan dochter José toevertrouwd. Hopelijk leven ze allebei nog in goede gezondheid. Wie het weet, mag zich melden.

Oh ja, waar wel nog een papegaai is: foto Gerie, in de Dautzenbergstraat. Hij praat niet echt, maar maakt wel gezellige geluiden als wij dat doen. Dus als je eens zin hebt om eens te ‘papegaaien’, weet je waar je moet zijn. Ondertussen kan Gerie ook nog (sj)pasfoto’s van je maken.

Marcel J.M. Put