afbeelding: Heerlen.nieuws.nl
Heerlen-Noord! Daar moet het de komende jaren gaan gebeuren. De nieuwe gemeenteraad gaat beslissen wat er gebeurt en hoeveel dat mag gaan kosten. Daarom is het des te jammer dat veel stemgerechtigden uit Heerlen-Noord niet de moeite namen om die nieuwe raad te kiezen. Nu wordt er over hun leefwereld besloten door raadsleden die voornamelijk gekozen zijn door anderen. Vinden ze het niet erg dat de overbuurman beslist hoe hun huis er uit moet zien en hoeveel daar wanneer aan wordt uitgegeven?
Foto: Marcel J.M. Put
Het is opvallend hoe de spoorlijn, die Heerlen zo veel heeft gebracht, ook voor een permanente verdeeldheid heeft gezorgd. Een tweespalt die met de jaren alleen maar groter lijkt te zijn geworden, ook visueel. Grasbroek, Musschemig en Schandelen (GMS) hangen nog net aan het centrum vast. Via enkele gaatjes in de muren van het Maan Fort is na enig klimwerk het overweldigende zicht op de Sarool je beloning. Afdalen in de krochten van Heerlen-Noord doen alleen degene die er echt moeten zijn of die dan toch perse die ene mural moeten zien. Dat laatste kan gelukkig ook vanaf de muren van het Maankwartier. De route van en naar Zeswegen is een tocht door een bar kantoorland, een steen-, gras- en asfaltwoestenij met hier en daar een enorm kantoorgebouw of een schreeuwerig gekleurde blokkendoos. Is dit een Parkstad? Hier helaas niet.
Kaart: De Limburger
Het meest opvallende is misschien wel dat ik dit schrijf. Dat betekent namelijk dat de grens, de Heerlense Muur, in mijn hoofd is gaan zitten. Als ‘Sjandelerjong’ ben ik sceptisch over de wijsheid en de daadkracht van de gemeenteraad. Mijn reden daarvoor is dat de grens ook al decennialang in de hoofden van onze bestuurders zit. Het Maan Fort is daar het laatste bewijs van. In de bouw ervan lag een kans tot een werkelijke verbinding. Ja, het spoor werd overbrugd, maar vervolgens hield men halt aan de Spoorsingel en trok daar een hoge muur op. Aan de voet daarvan ligt het ‘andere’ Heerlen het Heerlen met de problemen. Het probleem is echter al veel ouder. Er zijn tal van voorbeelden van te noemen. Die gaan terug tot voor de Tweede Wereldoorlog. Dit blijkt uit een ingezonden brief in de Limburger Koerier, provinciaal dagblad, van bijna 90 jaar geleden. De afzender was de Vereeniging ,,Belang Heerlen-Noord”. De aanleiding was de manier waarop de gemeente had ‘geholpen’ de begaanbaarheid van de Huskensweg te verbeteren. Namelijk door het beschikbaar stellen van enkele kubieke meters grind. Door het ontbreken van riolering veranderde de weg nu bij regen in een modderbad. Van een verbetering was geen sprake. Het was zelfs een verslechtering, omdat de gemeente zich er snel van af had gemaakt en het niets mocht kosten. De Vereniging sprak hierover haar onvrede en onbegrip uit en voegde daaraan toe:
Limburger Koerier, provinciaal dagblad, 9 maart 1934
‘Maar is ‘t nu niet verbittering en weerzinwekkend te moeten zien, dat het Gemeentebestuur voor duizenden guldens geïnteresseerd is bij ’t op te richten Sportfondsenbad, terwijl men hier, 8 minuten verwijderd van het station, de bewoners de elementaire factoren voor gezond wonen schijnt te ontzeggen; hoe men over geheel Heerlen al weer druk bezig is z.g. stadsverfraaiing o.a. aanleg van vijvers, plantsoenen etc. die duizenden harde guldens verslindt terwijl men hier de bewoners laat worstelen tot wanhopens toe – met middeleeuwse toestanden? Is ‘t dan beslist noodzakelijk, dat hier eerst meer lui van ,,standing”, geldmagnaten enz. moeten wonen, voor aleer de gevraagde noodzakelijke verbeteringen tot stand komen? Zoolang er een dergelijke wanverhouding in ’t Gemeentelijk beleid bestaat, twijfelen wij – men neme het ons niet kwalijk – aan den goeden wil in deze. Zeker we weten, er bestaan plannen. Maar wat schieten de bewoners op met plannenwier verwezenlijking jaren lang op zich laat wachten (…). Iedere Heerlenaar verheugt zich in den vooruitgang zijner geboortestad (…) en is er trotsch op zijn geboorteplaats als de ,,Metropole der Mijnstreek” te hooren roemen. Laat ’t Gemeentebestuur zorgen, dat de boven gesignaleerde – en haar reeds lang bekende – wantoestanden geen aanfluiting blijven van dezen begrijpelijken trots!’
Foto Ron Meyer: Franco Gori
Jaren geleden, na de fusie van Hoensbroek en Heerlen, werd de StadsPartij Heerlen-Noord opgericht. Zij hoopte de Heerlenaren uit dat ‘andere’ Heerlen te mobiliseren, zodat hun belangen serieus werden genomen en er oplossingen kwamen voor de problemen die ze ondervonden. Dat is ze blijkbaar onvoldoende gelukt. Heerlen-Noord is nu zelfs tot ‘probleemgebied’ bestempeld. De problemen zijn zo groot en bestaan al zo lang dat de mensen die er wonen blijkbaar niet meer geloven dat de gemeente iets voor ze gaat doen. De benoeming van ‘de voorman van de onmisbaren’, Ron Meyer, tot voortrekker van een grote revitaliseringsoperatie ten spijt, stemde in Heerlen Noord procentueel minder mensen dan in Heerlen-Zuid. In een stembureau op Heerlerheide bracht zelfs maar 18% van de kiesgerechtigden zijn stem uit.
Mocht de stiefmoederlijke behandeling van Heerlen gelegen ten noorden van het spoor inderdaad al negentig jaar aan de gang zijn, wat betekent dat dan voor (de beoordeling van) de resultaten van de ‘Operatie Heerlen-Noord? Vertrouwen komt immers te voet en gaat te paard. Naast vaardigheden, kennis, charisma en kracht die Ron Meyer bezit, zijn dan ook een diploma van Zweinstein en een functionerende toverstaf nodig om het tij binnen enkele jaren te kunnen keren.